18.1.4. Onthard, RO, DI, TDS

18.1.4. Verzacht, RO, DI, TDS

Gepubliceerd : 23 juni 2022

Tijd om te lezen :

Moeilijkheidsgraad : Niveau 7

Samenvatting :

Any water you can drink is fine for almost any fish. Plants are a little more touchy. The only time one can have problems is: So any sort of water treatment beyond chlorine conditioner is normally just a waste of money. But many want to know the options so here goes: Water Treatment in Depth ... Lees meer

Elk water dat je kunt drinken is prima voor bijna alle vissen.  Planten zijn iets gevoeliger.

De enige keer dat je problemen kunt hebben is:

Als TDS of totaal opgeloste vaste stoffen minder is dan 60 ppm (zeldzaam!), kunnen vissen problemen krijgen
Als GH (algemene hardheid) minder is dan 3, kunnen planten, slakken en garnalen problemen krijgen.
Als de pH hoger is dan 8,0, hebben sommige planten problemen
Als de pH lager is dan 6,5, is het moeilijk om nuttige bacteriën te laten groeien.

Dus elke vorm van waterbehandeling die verder gaat dan chloorbehandeling is normaal gesproken gewoon geldverspilling. Maar velen willen de opties weten, dus daar gaan we:

Waterbehandeling in de diepte

Elke discussie over het verversen van water zou niet compleet zijn zonder een bespreking van verschillende behandelingen die worden gebruikt voor aquariumwater voordat het in het aquarium wordt gedaan.

Om deze te begrijpen moeten we eerst een lijst met acroniemen maken:

RO is omgekeerde osmose
DI is deïonisatie
TDS is totaal opgeloste vaste stoffen in delen per miljoen

Om de een of andere onverklaarbare reden lijkt niemand een acroniem te hebben bedacht voor "verzacht".

Onthard water

Water is normaal gesproken "hard" omdat er een beetje calciumcarbonaat (kalksteen) in is opgelost. Dit calciumcarbonaat is niet erg oplosbaar, dus het zet zich af als witte kalksteen op van alles en nog wat. Het calcium stolt ook zeep en maakt schoonmaken moeilijk. Natriumcarbonaat (d.w.z. zuiveringszout) is "zacht" en zeer goed oplosbaar, dus het "verkalkt" niet. Natrium tast ook zeep niet aan.

Een waterontharder wisselt natrium, dat is ingebed in de plastic parelstructuur, simpelweg uit met calcium in het water. Met andere woorden, een waterontharder verandert opgelost kalksteen eenvoudigweg in opgelost zuiveringszout. Dit voorkomt kalkaanslag en zeepneerslag.

De hoeveelheid calcium in het water is de dGH van het water. Een waterontharder kan de dGH dus verlagen naar 0 tot 1. Omdat dGH totaal onbelangrijk is voor volwassen vissen (net als dKH) doen alle volwassen vissen het prima met water met een lage dGH met een beetje zuiveringszout erin (dus onthard water). Onthard water is prima voor alle vissen.

Er zijn een paar soorten pootvis die wat dGH in het water nodig hebben. Voor slakken werkt onthard water niet goed, omdat ze calcium nodig hebben voor hun schelpen. Garnalen hebben ook wat dGH nodig. Planten hebben zowel calcium als magnesium nodig, dus die hebben ook wat dGH nodig. Een waterontharder doet niets aan de pH of de dKH. Ga naar deze link voor meer informatie over waterhardheid en hoe onbelangrijk dit is:

4.5. De hardheid van het water

Omgekeerde osmose water

Omgekeerde osmose is een proces waarbij 85% tot 90% van de zouten in het water wordt verwijderd. Omgekeerde osmose is alleen nodig voor ECHT SLECHT water. Ik heb het dan over totaal opgeloste vaste stoffen boven de 1000 of nitraten boven de 400. Let op: ik heb het NIET over zwaar gechloreerd water. Omgekeerde osmose membranen worden vernietigd door chloor.

Ik vind het altijd interessant dat de gangbare praktijk van het toevoegen van twee tot vier eetlepels zout per 10 gallons (40 liter) aan een aquarium algemeen wordt geaccepteerd als een "algemeen tonicum dat zeer heilzaam is voor alle vissen". Dit is een niveau van 600 tot 1.200 TDS. Hoewel deze praktijk niet waar is (het is geen "algemeen tonicum"), is het een onschadelijke praktijk en is het niet schadelijk voor de vissen. Toch zullen sommige goedbedoelende maar slecht geïnformeerde hobbyisten iedereen met een TDS van meer dan 500 altijd vertellen dat ze naar RO-water moeten gaan. Zolang de pH lager is dan 8,6 zullen de meeste volwassen vissen het prima doen bij zelfs 1.000 TDS.

Het omgekeerde osmose proces is een membraantechnologie. Een volume van bijvoorbeeld 40 liter water per uur wordt in een vat onder druk gebracht. In het vat bevindt zich een membraan dat twee waterstromen creëert, één aan beide kanten van het membraan. De waterstroom aan de ingangszijde wordt afgevoerd als "afvalwater". Dit kan 32 liter per uur zijn. Het water van 8 liter per uur dat uit de verwerkte kant van het membraan stroomt, heeft 85% tot 90% van de zouten verwijderd en is het "Omgekeerde Osmose Water" of "RO-water".

Met de meeste watersystemen zal puur RO water bijna alle vissen doden. RO water moet "geremineraliseerd" worden met wat zout (welk zout dan ook) voor een goede gezondheid van de meeste vissen.

Chloor vernietigt omgekeerde RO-membranen en harsen. De meeste RO-systemen hebben actieve kool ervoor om het chloor te verwijderen, maar de kool moet elke zes maanden vervangen worden met chloor en elke twee weken met chloramine. Als mensen de koolstof niet vervangen, worden de RO-membranen in korte tijd vernietigd.

Merk ook op dat RO-membranen maar twee tot zes jaar goed blijven, afhankelijk van de zoutbelasting van het water dat ze behandelen en de hoeveelheid water die ze produceren.

Lichnochromis acuticeps Malawi Gar — Lichnochromis acuticeps - Malawi Gar

DI-harsen om water te behandelen Water verversen

DI is "deioniseren". Het gebruikt harsen om waterstofionen (H⁺) voor natrium, calcium enz. en vervang hydroxylionen (OH^–) voor sulfaten, chloriden, etc. DI wordt vaak onnodig gebruikt na RO systemen om alles wat de RO gemist heeft aan ionen te verwijderen. Er is GEEN reden om een DI harssysteem toe te voegen aan een RO systeem.

Merk op dat er veel marketinghype is over deze harsen die sommige mensen lijken te geloven. DI harsen worden veel gebruikt in zeeaquaria (als je de marketinghype gelooft!) om te "dechloreren", om "zware metalen te verwijderen" en om "deeltjes te verwijderen". Dit is allemaal een marketinghype die keer op keer herhaald wordt door goedbedoelende maar slecht geïnformeerde hobbyisten.

Ten eerste vernietigt chloor DI-harsen, dus niemand zou ooit dure DI-harsen moeten gebruiken voor ontchloring. Ten tweede zijn er GEEN zware metalen die verwijderd moeten worden in drinkwater. Ten derde doen DI harsen NIETS tegen deeltjes. En het feit dat sommige slecht geïnformeerde hobbyisten in de marketinghype zijn getrapt en deze systemen hebben aangeschaft, maakt de marketinghype nog niet waar.

Het aantal ionen in omgekeerde osmose water ligt meestal tussen de 10 en 20 TDS. Het verwijderen van deze opgeloste vaste stoffen (die aanwezig zijn als kationen en anionen) is gewoon niet nodig en zelfs niet wenselijk voor ELK aquarium. RO water moet "geremineraliseerd" worden tot 50-60 TDS, zelfs voor zwartwateraquaria en de exacte ionenmix is van GEEN ENKEL belang. Als je een beplant aquarium hebt en DI water remineraliseert met pure chemicaliën, krijg je een probleem met micronutriënten omdat alle micronutriënten nu afwezig zijn.

Placidochromis sp. Phenochilus Tanzania Ster Saffier

TDS of "Totaal opgeloste vaste stoffen".

"Total Dissolved Solids" of TDS is de maat voor de hoeveelheid zouten in water in delen per miljoen. In het meeste leidingwater is dit tussen de 100 en 500 ppm.

TDS wordt meestal gemeten als de weerstand van het water in microseimens die dan ruwweg vertaald kan worden naar delen per miljoen natriumchloridezout (de meeste meters hebben beide schalen). De meter meet de weerstand van het water over een bepaalde afstand en relateert dat aan delen per miljoen totaal opgeloste vaste stoffen. Als je meter alleen microseimens heeft, vermenigvuldig dan microseimens (EC (μS/cm)) met 0,55 om bij benadering een ppm TDS (natriumchloride) equivalent te krijgen.

Ter referentie zijn de gemiddelde TDS-waarden: 7 mg l-¹ (ppm) voor regenwater en 118 mg l-¹ (ppm) voor typisch rivierwater. Zwarte wateren in het noorden van Zuid-Amerika zijn ruwweg 20 tot 30 mg l-¹ (ppm). De meeste vissen die niet uit het zwarte water komen zullen het hierdoor moeilijk hebben in Blackwater.

Er zijn websites die zich richten op de hoeveelheid zouten in het water zoals bepaald door metingen van de totale opgeloste vaste stoffen (TDS). Ze zeggen dat als je een vis uit water haalt met een TDS van 50 (50 ppm) en hem in water zet zoals het water van het Tanganyikameer, dat 300 TDS (300 ppm) heeft, de vis binnen een paar dagen zal lijden en sterven. Ze zeggen dat dit komt door een "osmoregulatoire shock".

Klinkt goed, want een sprong van 50 naar 300 is natuurlijk heel belangrijk, toch? Fout. De cellen in de kieuwen van een vis hebben een TDS van 9.000 (9.000 ppm), waardoor 50 naar 300 een onbeduidende sprong is. En de celwanden van alle dieren hebben een zogenaamde "bi-lipide laag" die zeer effectief is in het buitenhouden van alles wat ionisch is, zoals zouten. Dus zelfs van 50 naar 1.000 gaat een vis niet dood.

Zoutgehaltes die veel hoger zijn dan 1.000 worden vaak gebruikt om uitwendige parasieten op vissen te doden zonder de vissen te beschadigen. Zoutbaden worden vaak gebruikt om vissen te behandelen met de zoutconcentratie van zeewater, of 35.000 ppm.

Het identificeren van "totaal opgeloste vaste stoffen" als "milligram per liter" of "delen per miljoen" is eigenlijk een beetje onjuist. Als je een liter water verdampt en het witte residu dat overblijft weegt, kun je de werkelijke TDS berekenen. Maar "TDS" in een aquarium wordt normaal gesproken gemeten door de geleidbaarheid te meten. Dit KAN iets andere resultaten geven.

Dit is alleen nauwkeurig als de enige "vaste stof" in het water natriumchloride is. TDS is een maat voor de elektrische geleidbaarheid van zo'n oplossing van natriumchloride. Als het zout magnesiumsulfaat is of als de vaste stof iets is als suiker of looizuur (wat niet-geleidende opgeloste stoffen zijn), dan kunnen de getallen iets anders zijn. TDS is dus slechts een globaal getal. Maar aangezien TDS onbelangrijk is, wat maakt het uit?

Er is zelfs een "tempest in a teapot" controverse over het gebruik van TDS in ppm versus het gebruik van een eenheid van geleidbaarheid die "microseimen" wordt genoemd. Eén ppm is in de meeste gevallen 1,56 microseimens. Dat wil zeggen, vermenigvuldig microseimens (EC (μS/cm)) met 0,55 om bij benadering een ppm TDS (natriumchloride) equivalent te krijgen. Het hele gedoe vertroebelt de boel, terwijl het toch allemaal onbelangrijk is.

Gedistilleerd water

De ultieme waterzuiverheid is "gedestilleerd water". Dit is ZEER zuiver water. Dit water MOET gereïoniseerd worden voordat je er vissen in doet. Het is zo zuiver dat het vrij snel zouten uit het kieuwweefsel van een vis verwijdert en de vis doodt. Het heeft geen nut in een aquarium.